หุ่นยนต์ บทที่11

      

              “หุบปากซะ ปาร์ค ชานยอล!”

                “ก็ปิดปากผมสิครับ”

                “.......”

                “ด้วยปากของคุณน่ะ”

                “เหอะ!” หลังได้ยินชานยอลพูดจนจบประโยค แบคฮยอนก็แค่นเสียงออกมา ก่อนที่คนตัวเล็กจะเป็นฝ่ายโน้มหน้าเข้าไปประกบจูบชานยอลก่อน

                ทันทีที่ริมฝีปากของเราประกบกัน เรียวลิ้นของทั้งสองก็ตวัดสัมผัสเข้าหากันอย่างไม่มีใครยอมใคร อาจเพราะตอนนี้แบคฮยอนกำลังโมโหชานยอลมากจนแทบอยากจะทุบชานยอลให้จบ ๆ ไปแล้วด้วยซ้ำ ถึงได้ความกระดากอายที่เคยเกิดขึ้นอยู่บ่อยครั้ง หายไปชั่วขณะ  

                วงแขนทั้งสองข้างของชานยอลโอบเอวแบคฮยอนเอาไว้พอหลวม ๆ ป้องกันไม่ให้เจ้าของ

หงายหลังระหว่างที่เรากำลังจูบกันอย่างดุเดือด แบคฮยอนไม่คิดเลยว่าครั้งหนึ่งในชีวิต เขาจะต้องมา

ทำเรื่องอย่างว่าในห้องน้ำของโรงเรียนและในตอนแรกที่อยู่ในห้องแล็บ แบคฮยอนก็คิดว่ามันเกิน

พอแล้ว

                หลังจากที่ฉกฉวยจูบจากกันและกันจนพอใจแล้ว แบคฮยอนก็เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย ปล่อยให้เจ้าหุ่นยนต์ซุกไซ้ซอกคอและพรมจูบตามปลายคางและใบหูอย่างตามใจ ใขณะเดียวกันมือเรียวของเขาก็ค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อนักเรียนชายของชานยอลที่ยังปลดออกไม่หมดไปด้วย

                แบคฮยอนรู้สึกได้ว่าตัวเองหอบหายใจแรงมาก หากว่ากันตามจริงที่นี่ไม่ได้เหมาะกับการทำเรื่องอย่างว่าเท่าไรนัก เพราะไม่มีเครื่องปรับอากาศและอากาศไม่ได้ถ่ายเทขนาดนั้น ทำให้เนื้อตัวของแบคฮยอนชื้นไปด้วยเหงื่ออย่างรวดเร็ว ถึงจะมีอุปสรรคเรื่องอากาศที่ไม่ถ่ายเท จนทำให้เนื้อตัวแบคฮยอนชื้นไปด้วยเหงื่อ กลีบปากหยักของปาร์ค ชานยอลก็ไม่หยุดพรมตามเนื้อตัวของแบคฮยอนดี

                “อ๊ะ! ชานยอลอย่าทำรอย” แบคฮยอนส่งเสียงห้าม หลังรู้สึกว่าเจ็บจี๊ดตรงบริเวณซอกคอด้านซ้าย

                “ขอโทษไม่ทันแล้ว”

                “นายจงใจทำมันต่างหาก”

                “ครับ....โอ เซฮุนจะได้รู้ว่าใครเป็นของใครสักที”

                “นายมันร้ายนัก ปาร์ค ชานยอล”

                “เจ้าของผมเป็นยังไง ผมก็เป็นแบบนั้นแหละครับ” สิ้นเสียงของชานยอล แบคฮยอนก็ลุกขึ้นเพื่อจัดการเสื้อผ้าส่วนล่างของตัวเอง ส่วนชานยอลก็อาศัยจังหวะนั้นปลดเข็มขัดตัวเองออกเช่นกัน เราจะพิรี้พิไรกันนานกว่านี้ไม่ได้ เพราะยิ่งเราหายไปนานเท่าไร ทุกคนก็จะยิ่งสงสัยแล้วอาจตามมาเจอเราสองคนที่นี่

                “อะ...อา ชานยอลแป๊บหนึ่ง” แบคฮยอนรีบส่งเสียงห้ามเจ้าหุ่นยนต์ หลังรู้สึกว่าร่างกายตัวเองยังปรับสภาพได้ไม่ดีเท่าไรนัก เนื่องด้วยเวลาการเตรียมตัวที่ค่อนข้างน้อยกว่าปกติ

                คนตัวเล็กผ่อนลมหายใจเข้าออกเพื่อตั้งหลัก ก่อนจะค่อย ๆ ขยับตัวลงครอบครองท่อนกายของเจ้าหุ่นยนต์อย่างช้า ๆ ถึงมันยากลำบากจนทำให้แบคฮยอนเผลอขมวดคิ้วอยู่หลายครั้งหลายครา แต่ในที่สุดคนตัวเล็กก็ครอบครองท่อนกายของเจ้าหุ่นยนต์ได้สำเร็จอยู่ดี

                “แบคฮยอน....”

                “อือ....ขอเวลาอีกนิดหนึ่ง” แบคฮยอนเอ่ยขอเวลากับเจ้าหุ่นยนต์อีกครั้ง เขารู้ว่าชานยอลใจร้อน แต่มันไม่มีทางเลือกมากกว่านี้แล้ว แม้จะครอบครองตัวตนของชานยอลได้หมดแล้ว แต่แบคฮยอนยังต้องรอให้ร่างกายปรับสภาพอยู่ดี

                หลายนาทีผ่านพ้นไป เราจึงค่อย ๆ ขยับตัว ปล่อยจังหวะให้เป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็น โดยมีแบคฮยอนเป็นคนโยกตัว ควบคุมจังหวะเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ

                ช่องทางที่ตอดรัดของแบคฮยอน ทำเอาชานยอลแทบทนไม่ไหว ยิ่งได้มองคนตัวเล็กขยับเข้าออกด้วยใบหน้าเสียวซ่านเกินกว่าจะบรรยาย ชานยอลยิ่งคลั่งเข้าไปใหญ่

                “อ๊ะ....อ๊า ชานยอล!” คนตัวเล็กหลุดเสียงครางกระเส่าออกมา หลังรู้สึกว่ามันเสียวเกินไป

                “อา....แบคฮยอน”

                “ช—ชานยอล! ชานยอลได้โปรด เขยิบเข้ามาอีก อ—อึก  เขยิบเข้ามาลึก ๆที” แบคฮยอนร้องขอในสิ่งที่ตัวเองต้องการซึ่งเจ้าหุ่นยนต์เองก็พร้อมจะทำตามคำสั่งของเจ้านายอย่างว่าง่าย

                “อ๊า!! ชานยอล” ในเวลาเพียงไม่นาน แบคฮยอนก็ครางดังลั่นกว่าทุกครั้ง คนตัวเล็กกระตุกตัวเล็กน้อยตามกลไกของร่างกายที่ปล่อยของเหลวออกมา พร้อมกับบางอย่างที่ฉีดพุ่งเข้ามาในช่องทางหลังของเขา ก่อนที่แบคฮยอนจะซบหน้าลงกับซอกคอชานยอลอย่างอ่อนแรง

                “ชานยอล....” คนตัวเล็กขานชื่อหุ่นยนต์

                “.......”

                “ถ้าแบตยังไม่เต็ม.....ไปบอกยกเลิกเดตกับยอนฮวาซะ แล้วเราจะไปชาร์จกันต่อที่ห้อง”

ช่วยกลับไปคอมเมนต์เนื้อเรื่องด้วยนะคะ