หุ่ น ย น ต์ บทที่ 3

“งั้นเราขอเวลาสร้างอารมณ์ก่อนชาร์จ....” แบคฮยอนพูดเสียงแผ่ว

            เขากะพริบตาถี่ ๆ เพื่อเรียกสติตัวเอง แบคฮยอนผละออกห่างชานยอลเล็กน้อยแต่ยังนั่งอยู่บนตักของอีกฝ่ายอยู่ คนตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าออกลึก ๆ เพื่อลดความประหม่าของตัวเองแล้วเขาก็ลุกขึ้น ตั้งใจจะจัดที่จัดทางใหม่ให้มันเข้าที่โดยที่มีชานยอลมองตามตาไม่กะพริบ

            แบคฮยอนลุกขึ้นแล้ว เขาขุดเอาความกล้าที่ตัวเองมีทั้งหมดออกมา คนตัวเล็กค่อย ๆ รูดกางเกงนักเรียนตัวเองลงท่ามกลางสายตาของปาร์ค ชานยอล มือสวยเกี่ยวเอากางเกงนักเรียนของตนเองลงอย่างอ้อยอิ่ง จนในที่สุดมันก็ไปกองอยู่ที่ขาและแบคฮยอนก็สลัดมันทิ้งอย่างไม่ไยดี

            เหลือไว้แค่กางเกงชั้นในตัวบางและเสื้อนักเรียนสีขาวปกปิดร่างกายตัวเองเอาไว้เท่านั้น....

          แบคฮยอนเดินกลับไปนั่งตักปาร์ค ชานยอลอีกครั้ง คราวนี้เขาเลือกที่จะนั่งคาบหันประจันหน้ากับหุ่นยนต์ไฮเทคที่ตัวเขาเองเป็นเจ้าของ สะโพกอิ่มเริ่มสร้างอารมณ์ให้กับตัวเองโดยการบดเบียดไปมาบนตักแกร่ง แบคฮยอนรับรู้ได้เลยว่าวินาทีนี้หัวใจเขาเต้นแรงมาก

            เปลือกตาบางค่อย ๆ ปิดสนิทลง จดจ่ออยู่แค่ส่วนล่าง หากจะถามว่าวินาทีนี้แบคฮยอนยังมีความอายหรือเปล่า เขาก็อยากจะตอบเลยว่ามาก แต่มันไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้แล้ว เพื่อให้ตัวเองมีอารมณ์เร็วขึ้น มือเรียวค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อนักเรียนออกจนแผ่นอกขาวและยอดอกสีอ่อนปรากฏแก่สายตาของเจ้าหุ่นยนต์

            “เลียสิ” แบคฮยอนสั่งพร้อมกันแอ่นหน้าอกเพื่อให้ชานยอลได้จัดการอย่างถนัดถนี่ ในขณะเดียวกันช่วงล่างของเขาก็ทำงานไปด้วยอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

            ในเวลาต่อมาคนตัวเล็กก็ต้องหลับตาปี๋ เม้มปากแน่นเป็นเส้นตรงเพื่อสะกดเสียงครางผะแผ่วของตัวเอง หลังชานยอลเลียยอดอกตามคำสั่งของเขา แบคฮยอนขนลุกชันไปทั่วร่าง อารมณ์ความต้องการถูกปลุกขึ้นตามกลไกของธรรมชาติ

            “อะ....อา” เสียงครางผะแผ่วดังขึ้นในห้องแล็บ เมื่อคนตัวเล็กเก็บความเสียวไม่ไหวอีกต่อไป สะโพกเสียดสีส่วนนั้นของชานยอลจนมันร้อนรุ่มไปหมด กางเกงชั้นในตัวบางแบคฮยอนก็เปียกแฉะตามแรงปรารถนา จนในที่สุดแบคฮยอนก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

            ความต้องการของเขามันเอ่อล้นไปหมดแล้ว....

            “เอาล่ะ ร—เรา อ๊า เราพร้อมแล้ว” แบคฮยอนว่าเสียงสั่น

            เขาไม่เคยกลัวอะไรเท่านี้มาก่อน....หน้าที่ต่อไป แบคฮยอนให้ชานยอลจัดการเองทั้งหมด อีกฝ่ายจะน่าชำนาญการมากกว่าเขา เปลือกตาบางปิดสนิทลงอีกครั้ง ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น ความเงียบเข้าปกคลุมเราทั้งคู่ แบคฮยอนก็ได้แต่รอว่าเมื่อไหร่ชานยอลจะเริ่มจัดการเสียที

            แก่นกายที่ถูกสร้างขึ้นด้วยฝีมือมนุษย์ตอนนี้กำลังจะได้ใช้งานจริงแล้ว หลังจากเสร็จสิ้นการเบิกช่องทางหลังให้กับผู้เป็นเจ้าของ ชานยอลค่อย ๆ ดันอวัยวะช่วงล่างของตัวเองเข้าไปในร่างของอีกคนอย่างช้า ๆ ในคราววินาทีเดียวกัน คนตัวเล็กที่เป็นฝ่ายรับก็ขบกรามแน่นด้วยความเจ็บ

            แบคฮยอนโผกอดไหล่ชานยอลเอาไว้ ร่างกายเหมือนจะเกร็งไปทุกสัดส่วน แต่ถึงอย่างนั้นชานยอลก็ยังปรานียอมให้ร่างกายของแบคฮยอนได้ปรับตัวอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ค่อย ๆ ขยับตัวอย่างช้า ๆ

            “เจ็บก็กัดไหล่ผมนะ ผมไม่เจ็บหรอก” เจ้าหุ่นยนต์ว่าก่อนจะค่อย ๆ ขยับตัว เพื่อชาร์จพลังให้กับตัวเอง....

            เรากลับห้องเรียนเพื่อไปเอากระเป๋าด้วยสภาพเสื้อผ้ายับยู่ยี่ เสื้อนักเรียนของแบคฮยอนเหมือนผ่านสมรภูมิรบอะไรสักอย่างมา ดีที่กางเกงไม่ยับตามเพราะเขาสลัดมันออกจากร่างกายตั้งแต่แรก....

             คนตัวเล็กชะงักไปครู่หนึ่ง เมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องเรียนก็เจอคยองซูนั่งทำการบ้านอยู่ที่เดิมอีกแล้ว... เราสบตากันครู่หนึ่ง เกิดความกระอักกระอ่วนต่อกันอีกครั้ง ก่อนที่ชานยอลจะเดินตามหลังเข้ามาด้วยสภาพที่ไม่ต่างจากแบคฮยอนเท่าไรนัก

            ในตอนแรกแบคฮยอนตั้งใจจะทักคยองซูเหมือนอย่างครั้งก่อน แต่ด้วยอะไรบางอย่างทำให้เขาตัดสินใจไม่ทักอีกฝ่ายดีกว่า

            เขารีบหอบข้าวของทุกอย่างที่วางไว้บนโต๊ะใส่กระเป๋าเป้ตัวเอง รวมถึงจัดการของชานยอลด้วย จังหวะที่เตรียมจะออกจากห้องเรียน แบคฮยอนก็ชำเลืองมองแผ่นหลังคนที่นั่งอยู่หน้าห้องเสมออย่างคยองซูอีกครั้ง แล้วเดินออกจากห้องเรียนไป

            แบคฮยอนตัดสินใจขึ้นรถไฟใต้ดินแทนที่จะให้คนของคุณพ่อมารับอย่างเช่นทุกวัน เขาเดินเคียงข้างชานยอลอย่างเงียบ ๆ ก้มหน้ามองพื้นไม่คิดจะพูดจากับอีกฝ่ายเลยสักประโยคเดียว เพราะเพียงแค่เห็นหน้าชานยอล ภาพที่เราทำอะไร ๆ กันในห้องแล็บนั่นก็ผุดขึ้นมาในความคิดเขา

             ดีเท่าไรแล้วที่ภารโรงไม่ผ่านมาเห็นตอนที่เขากำลังชาร์จแบตให้หุ่นยนต์....

              

กลับไปคอมเมนต์ที่บทความด้วยนะคะ รออ่าน