(OS) Were wolf boy

คราวนี้ไม่มีความอ่อนโยนอีกต่อไป ชานยอลใช้พละกำลังบังคับให้ใบหน้าหันมาอีกคน ก่อนจะป้อนจูบอย่างดุเดือดไร้ซึ่งความปรานีพร้อม ๆ จับเรียวขาของลูกชายคนเล็กของบ้านอ้าออกอย่างแรง นั่นทำเอาแบคฮยอนถึงกับตื่นตระหนกอีกหน คนตัวเล็กพยายามรวบรวมเรี่ยวแรงสุดท้ายถีบอีกคนออกให้พ้นตัว แต่ทว่าขาของเขาถูกจับได้กลางอากาศเสียก่อนแล้วถูกบีบอย่างแรงจนเขารู้สึกเจ็บไปหมด

                “ยังไม่สิ้นฤทธิ์อีกเหรอ!” มนุษย์หมาป่าพูดเสียงเหี้ยม ก่อนจะจัดท่าแบคฮยอนราวกับคนตัวเล็กเป็นสิ่งของให้อยู่ในท่าคลานเข่าอย่างรวดเร็ว พร้อมกับบิก้อนเนื้อทั้งสองข้างออกจากกัน แล้วเสือกแก่นกายเข้าไปอย่างไม่ปรานี

                “อ๊า!! จ—เจ็บ” แบคฮยอนร้องระงมด้วยความเจ็บปวด เพราะความบริสุทธิ์ที่ไม่เคยมีใครเข้ามาทำให้เขาเจ็บราวกับกำลังตายทั้งเป็น คนตัวเล็กแทบจะเป็นลม น้ำตาเต็มโตไหลออกมาจากหางตาไม่ยอมหยุด

                ช่องทางที่รัดแน่นเพราะไม่เคยมีใครทำเอาชานยอลแทบคลั่ง มนุษย์หมาป่าถึงกับขบกรามแน่นด้วยความเสียวซ่าน ก่อนที่มือหนาจะหวดเข้าบั้นท้ายแน่นอย่างแรง

                “อย่าเกร็ง!”

                “ป—ปล่อย ฮือ” แบคฮยอนวอนขอทั้งน้ำตา แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าไม่ว่าจะยังไงเขาก็ไม่มีวันหลุดจากขุมนรกทั้งเป็นนี่ได้

                แก่นกายยักษ์ที่ไม่เข้ากับช่องทางมนุษย์ตัวเล็กกำลังสวนเข้าออก ด้วยความเสียวกระสัน ชานยอลหลงใหลช่องทางของแบคฮยอนเหลือเกิน เพราะช่องทางที่คับแน่นและร่างกายที่เต็มไปทุกสัดส่วนทำให้ชานยอลโปรดปรานมากที่สุด

                “อา…”

                “ฮือ เจ็บ!” เสียงครวญครางและร้องโอดครวญเพราะความเจ็บปวดดังเคล้ากันในยามค่ำคืน ทว่ากลับไม่มีใครได้ยินสักคน

                แก่นกายใหญ่สอดเข้าออกช่องทางรักอย่างไม่มีความปรานีใด ๆ ทั้งสิ้น ชานยอลล็อกบั้นท้ายเล็กไว้แน่น เพื่อป้องกันไม่ให้อีกคนคิดจะขัดขืนและแบคฮยอนก็ไม่ต่างจากตุ๊กตาด้ายขาด รอรองรับอารมณ์จากมนุษย์หมาป่า เขารู้สึกเจ็บปวดเกินกว่าบรรยาย ยิ่งอีกฝ่ายกระแทกเข้ามาแรงมากเท่าไร ยิ่งทำให้แบคฮยอนรู้สึกเจ็บ

                ดวงตาคมมองแผ่นหลังเนียนของมนุษย์ตัวเล็กอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะใช้มืออีกข้างปรนเปรอส่วนนั้นให้แบคฮยอน เพราะรู้สึกสมเพช

                “อ๊ะ! อ—อึก เอามือออก!!” แบคฮยอนเผลอส่งเสียงครางกระเส่าอย่างไม่น่าให้อภัย คนตัวเล็ก

ส่ายปฏิเสธรสสัมผัสทั้งน้ำตา ดวงตาเรียวหลุบมากฝ่ามือร้อนที่กำลังปรนเปรอให้เขาทั้งด้านหน้าและด้านหลัง

                “อย่าดิ้นน่า!!” มนุษย์หมาป่าพูดเสียงดังกึ่งตวาดอย่างนึกรำคาญ ในตอนแรกชานยอลชื่นชอบในความพยศของแบคฮยอน แต่พอนาน ๆ ไป ชายหนุ่มก็เริ่มรำคาญกับความไม่ง่ายของมนุษย์โง่เขลา

                “อึก ฮือออ”

                “ไม่เอาน่า จะฟื้นตัวเองไปทำไม ในเมื่อเข้าก็มีอารมณ์เหมือนกันนี่” ชานยอลพูดพลางเล็มเลียใบหูเล็ก จุดที่ไว้ต่อสัมผัสของแบคฮยอน

                แก่นกายเล็กที่แข็งสู้มือเป็นหลักฐานชั้นดีว่าแบคฮยอนก็มีอารมณ์ร่วมกันชานยอลเช่นกัน เขาหาได้เป็นฝ่ายข่มขืนกระชำเราผู้เดียวไม่

                มือใหญ่รูดรั้งแก่นกายเล็กขนาดเหมาะมือความรัวเร็วและหนักหน่วง ทำเอาคนตัวเล็กแทบจะ

หายใจไม่ทัน เพราะความเสียวกระสันที่ก่อกำเนิดขึ้นทั้งด้านหน้าและหลัง

                “อ๊ะ...!”

                “อย่างนั้นแหละ” มนุษย์หมาป่ายิ้มพลางจูบที่ขมับบางราวกับเป็นรางวัลให้กับแบคฮยอนที่ในที่สุดก็ยอมส่งเสียงครางหวานหูโดยไม่มีถ้อยคำอ้อนวอนขอให้หยุดเช่นกัน

                แบคฮยอนไม่ปรารถนาที่จะส่งเสียงครางกระเส่าให้เจ้าปีศาจร้ายได้ยินเลยแม้แต่นิด ทว่าร่างกายของเขาก็กลับไม่รักดีเช่นกัน มันยินยอมพร้อมใจกับอีกฝ่ายทั้ง ๆ ที่เขากำลังน้ำตาไหลไม่หยุด

                “หยุดร้อง จะผ่อนแรงให้เอาไหม?” มนุษย์หมาป่าผู้ไม่ต่างจากปีศาจร้ายยื่นข้อเสนอให้กับแบคฮยอน เพียงเพราะอยากได้ยินเสียงครางหวาน ๆ อีกสักครั้ง แบคฮยอนเบี่ยงหน้าหนียามที่อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ แต่สุดท้ายมันไร้ประโยชน์อยู่ดี เพราะในที่สุดมนุษย์หมาป่าก็บังคับจับคางให้เขาหันหน้ามา พร้อมกับป้อนจูบอย่างเอาแต่ใจ

                เสียงเนื้อกระทบเนื้อฟังดูหยาบโลนสิ้นดู เงาของบุรุษเพศที่ปรากฏบนผนังห้องยามแสงจันทร์ผ่านเข้ามา บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าใครอยู่เหนือกว่าใคร

                “อะ! อ๊า!!” แบคฮยอนส่งเสียงครางกระเส่าอีกหน เมื่อมนุษย์หมาป่ารุกล้ำเข้ามาในช่องทางของเขาด้วยจังหวะที่รัวเร็วจนตัวเล็กตั้งรับไม่ทัน

ไปคอมเมนต์ ไปสกรีมแท็กด้วย ไม่งั้นจะไม่มาแล้ว
เพราะเสียความมั่นใจ 55555