#ชบผส Chapter.14 Chanbaek
Chapter14
“อะ อ๊า!!” แบคฮยอนเผลอหลุดเสียงครางออกมาเมื่ออีกฝ่ายสวนสะโพกหนาเข้ามาอย่างไม่ปรานีเขาเลยแม้แต่นิด
ใบหน้าเหยเกตามแรงอารมณ์เพราะความเสียวกระสันขั้นสุด
ครั้นเมื่อเขาจะเขยิบสะโพกหนีก็ถูกชานยอลจับข้อเท้าเล็กออกแรงกระตุกเพียงเล็กน้อย
ร่างของแบคฮยอนก็ไถลไปแนบชิดกับอีกฝ่ายแล้ว
คนตัวเล็กสั่นตามแรงโยกที่ชายหนุ่มส่งมา เขาแทบจะร้องไห้อยู่ในใจเป็นรอบที่ล้าน
นึกก่นด่าตัวเองที่หลงเผลอไผลสัมผัสของอีกฝ่ายจนเขาจนเป็นฝ่ายทรมานเพราะความอึดอัดเช่นนี้
ครางดังก็ไม่ได้เดี๋ยวแม่ได้ยิน…
เหมือนว่าชานยอลรับรู้ความรู้สึกนั้นของแบคฮยอน
ชายหนุ่มผ่อนแรงเล็กน้อยแล้วโน้มหน้าลงมาประกบจูบเบา ๆ
ที่ริมฝีปากเล็กสีเชอร์รี่สดย้ำ ๆ
ก่อนจะเริ่มสอดท่อนลิ้นกวาดเลียความหวานในโพรงปากเล็ก
นั่นยิ่งทำให้แบคฮยอนรู้สึกราวกับว่าเขาเป็นเทียนไข ชานยอลเป็นดั่งเพลิงไฟ
ที่
หลอมละลายให้ตัวอ่อนปวกเปียกไร้แรงผลักไส
“ค..คุณชานยอลแม่เราอยู่ในห้องถัดป..ไปเองนะ!”
แบคฮยอนพยายามส่งเสียงเตือนอีกฝ่ายเมื่อชายหนุ่มเริ่มขยับสะโพกรุนแรงอีกครั้ง
“รู้แล้วทำไมต้องรังแกเราด้วย
อ๊ะ ! ค..คุณชานยอล !!”
“เรื่องนั้น
ผมรู้แล้วครับ”ท้ายประโยคเป็นเสียงครางทุ้มต่ำยิ่งทำให้แบคฮยอนรู้สึกเขินอายจนหน้าแดงซ่านอีกครั้ง
“ช่วยอ้าขาให้กว้างออกกว่านี้หน่อยนะครับ”
แบคฮยอนแทบจะกรีดร้องครางออกมาไม่เป็นภาษาอีกครั้ง
เมื่อเรียวขาของเขาถูกอีกฝ่ายจับให้อ้าออก
ในท่วงท่าที่กว้างกว่าเดิมเพื่อให้แท่งเอ็นสอดใส่เข้ามาได้ถนัดยิ่งขึ้น
ก่อนจะถูกชานยอลจับขาให้พาดไปไว้บนบ่าแกร่ง
มือหนาลูบไล้ไปตามส่วนเว้าโครงของอีกคนอย่างหลงใหล
พร้อมพรมจูบตามหน้าอกที่กระเพื่อมเพราะแรงสั่นไหวไปด้วย
แบคฮยอนทำได้แค่ใช้สองมือเล็กของตัวเองปิดปากเอาไว้
เพื่อปิดกั้นเสียงครางออกมาเพราะกลัวว่ามารดาที่นอนอยู่ถัดไปจะตื่นมาได้ยิน
ยิ่งไม่โต้แย้งหรือห้ามปรามยิ่งเหมือนทำให้ปาร์ค
ชานยอลได้ใจ
“อ๊ะ ! อ๊ะ !”
แบคฮยอนไม่สามารถสะกดกลั้นเสียงครางกระเส่าของตัวเองได้อีกแล้ว
ร่างกายของเขาสั่นไหวไปตามแรงโยก
หลังถูกชานยอลจับให้อยู่ในท่าคลานเข่าโดยที่มีอีกฝ่ายทาบทามตามลงมาติด ๆ
ยิ่งไม่รู้สึกเจ็บปวดมีเพียงเพราะอีกฝ่ายไม่เหมือนตัวเอง
ยิ่งมีแต่ความเสียวกระสัน
ยิ่งทำให้แบคฮยอนรู้สึกหายใจไม่ออก
เป็นอีกครั้งที่มือหนาเอือมมารูดรั้งแกนกายร้อนของเขาเพื่อส่งอารมณ์ไฟราคะของคนตัวเล็กพวยพุ่งขึ้นไปอีก
ทั้ง ๆ ที่แบคฮยอนเพิ่งแตะขอบสวรรค์ไปไม่ถึงสิบนาทีที่แล้วแต่ดูเหมือนมันจะไปถึงขอบสวรรค์อีกครั้งในอีกไม่ช้านี้ แบคฮยอนกำลังรู้สึกว่าร่างกายเย็นเฉียบที่ทาบทามตามลงมาไม่ให้เว้นช่องให้อากาศวิ่งผ่านเปลี่ยนแปลงไปเรื่อย
ๆ อย่างบอกไม่ถูก
เหมือนคนตัวเล็กกำลังคิดว่าไปเองว่าร่างกายของชานยอลกำลังอุ่นขึ้นอย่างช้า ๆ
“ชอบไหมครับ อะ !”
“ไอ้คนลามก อื้อ!
อย่าเม้มแรงสิชานยอล มันเจ็บนะ !”
“แล้วก็เสียวด้วยใช่ไหม”
พูดจบชายหนุ่มก็ดูดดุนผิวขาวราวกับหิมะที่เดิมย้ำอีกครั้งอย่างมั่นเขี้ยวและลงโทษให้กับคนที่ย้อนแย้งกับตัวเอง
ปากอีกอย่าง…แต่การกระทำอีกอย่าง…
มันน่ารังแกนัก
เป็นครู่หนึ่งปาร์ค
ชานยอลก็นึกอะไรสนุก ๆ ขึ้นมา ชายหนุ่มผ่อนแรงที่สอดใส่ท่อนเอ็นช้าลงเป็นพัลวัน
จากจังหวะรัวเร็วเป็นจังหวะเนิบนาบและเชื่องช้าจนทำให้คนที่เป็นฝ่ายรับอย่างแบคฮยอนเอี้ยวหน้าหันหลังมามองชายหนุ่มว่าเล่นตลกอะไรกับเขากันแน่
การที่พบว่าอีกฝ่ายยักคิ้วกลับมาให้อย่างยียวน
ไม่เคยทำให้แบคฮยอนรู้สึกอารมณ์เสียเท่านี้มาก่อน
จากที่สะโพกบางนิ่งเพื่อรอรับแรงกระแทกถูกแปรเปลี่ยนให้เป็นฝ่ายเคลื่อนสะโพกเข้าหาท่อนเอ็นเสียเอง
อารมณ์ของคนตัวเล็กกำลังพวยพุ่งขั้นสุด ใบหน้าสวยเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย
ใบหน้าเต็มไปเม็ดเหงื่อเม็ดเล็กเม็ดน้อยเพื่อเหนื่อยจากกีฬาในร่ม
ทว่ายิ่งขยับเข้าหา ยิ่งถูกปาร์ค
ชานยอลถอยห่าง…
“ค..คุณชานยอล !!
ไม่เล่นแบบนี้สิเราจะบ้าตายอยู่แล้ว”
“เล่นแบบไหนเหรอครับ”
“ฮ..ฮึกแบบนี้”
แบคฮยอนกำลังไม่เข้าใจสาเหตุที่ทำให้อารมณ์ของเขาแปรปรวนเช่นนี้
คนตัวเล็กเหมือนกำลังโดนอีกฝ่ายรังแกเสียอย่างนั้น
เมื่อชานยอลยังไม่ยอมเคลื่อนสะโพกเข้าหาอีกครั้งสักที
“อยากให้ผมเข้าไปหรือเปล่า”
“ย…อยาก เข้ามาเร็ว ๆ !”
แบคฮยอนกำลังขลาดอายแต่สถานการณ์บีบบังคับให้เขาต้องพูดออกไปเช่นนั้น
รอยยิ้มร้าย ๆ ที่ทั้งน่ากลัวแต่ชวนให้ใจสั่นไหวไปพร้อม ๆ
กันปรากฏขึ้นบนใบหน้าของผู้ที่กำลังหยอกล้อเขาอยู่
นั่นทำให้คนที่ตัวเล็กและร้องขออีกฝ่ายรู้สึกว่าตัวเองยอมแพ้อย่างราบคาบ
ไม่รอให้เวลาที่แสนทรมานยาวนานไปกว่านั้น
เมื่อแกนกายที่ดูเหมือนจะถูกดึงออกไปในทีแรก
กระแทกกลับเข้ามาในช่องทางสีสดจนเกิดเสียงลามก แบคฮยอนไม่เคยรู้สึกสะใจอะไรเท่านี้มาก่อนเลย
เขาเกลียดที่ตัวเองกำลังพอใจอีกฝ่ายเช่นนี้
ก่อนจะถูกบ่ายเบี่ยงความสนใจอีกครั้งเมื่อเขากำลังแตะจุดสูงสุดอีกครั้งด้วยมือหนาของ
ชานยอลที่กำลังปรนเปรอให้เขาอย่างไม่ขาดช่วง
ริมฝีปากหนาประกบจูบเบา
ๆ ที่หลังใบหูเล็กอย่างรักใคร่ พร้อมสาวมือปรนเปรอให้อีกฝ่าย
อย่างรู้งานรู้จังหวะ
เสียงครวญครางของแบคฮยอนดังเป็นระยะ ๆ ทำให้ชานยอลถึงขำอยู่ในที กับอะไร
ๆ
ที่ช่างขัดแย้งกันเช่นนี้
เขาน่ะรู้สึกดีที่ตัวเองเป็นสาเหตุของเสียงครางนั่นแต่ดูเหมือนแบคฮยอนจะลืม
อะไรบางอย่างไป
เหมือนแบคฮยอนลืมว่ามีผู้หญิงอีกคนที่กำลังนอนพักผ่อนเตรียมเดินทางกลับบูชอนในพรุ่งนี้
พักห่างจากห้องพวกเขาไปอีกเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น
“แบคฮยอนส่งเสียงเบา
ๆ สิครับ แม่คุณกำลังนอนอยู่นะ”
“อื้อ !” เป็นอีกครั้งที่แบคฮยอนอยากจะกัดลิ้นเสียให้รู้แล้วรู้รอด มันเป็นไม่ใช่เรื่องน่าอายถ้าคู่นอนจะเอ่ยเช่นนี้ยามที่เราทั้งคู่กำลังทำเรื่องลามกกัน
แต่มันเป็นเรื่องอายทันทีถ้าคนที่พูดเป็นปาร์ค ชานยอล
เขาถึงกับต้องซบหน้าลงบนหมอนนุ่มเมื่อความรู้สึกช่วงสำคัญกำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว
และแบคฮยอนไม่สามารถกลั้นเสียงตัวเองได้ในเวลาเช่นนี้จริง ๆ
ตามขอบตาเปื้อนไปด้วยหยดน้ำตาเพราะสัมผัสของชานยอลที่มอบให้เขา
มันเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อแต่มันเกิดขึ้นแล้วกับทั้งคู่
“อ๊า
!!” ในที่สุดเขาก็ปลดปล่อยอีกครั้ง
แบคฮยอนคิดว่าตัวเองควรหยุดแค่เท่านี้เพราะเขาไม่มีแรงจะสานต่อการกระทำได้อีกแล้ว
แม้แต่การที่ต้องยกสะโพกหรือเคลื่อนไหวมันยังเป็นเรื่องที่ยากเหลือเกินในตอนนี้
ยังไม่จบนะคะที่รัก กลับไปอ่านต่อ คลิกhttp://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1446160&chapter=16
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น